MUND TË THEM MË KE MUNGUAR...

MUND TË THEM MË KE MUNGUAR...

Nuk më tregove kurrë ku ish sekreti asaj buzëqeshje
e cila me ty jetoi një jetë të tërë në sytë e tu dhe shpirtin tënd
nuk më the se ku forcat kaq herë i gjete
kur të rrëzonin e ti ngrihëshe buzëqeshur përsëri në këmbë?!

Vitet kaluan fytyra jote engjëllore mbeti në heshtje përsëri buzëqeshur
rrudhat mbi ballë si rrugë të kohës së kaluar shtriheshin mirësisht
dorën në zemër i vije humbjes me trishtim veshur
me një ofshamë të thellë i qeshur mbi dhembje qeshe sërisht...

-Mos u mërzit, më thoshje, me humbjet e jetës që vijnë
se ato janë për njeriun,jane më i vyeri mësim
mjerë kush ka frikë të rrëzohet e mos njoh
lotin e dhembjes që fati të sjell në kohë.
Është fat të provosh gjithë shijet e natyrës
që Zoti i ka falur për njerinë
mjerë kush ato ja mohoi vetës
e jetoi duke dhënë dhembje mbi njerzinë!

E unë shpesh të sjell në mend si shembull i rrallë i urtësisë
ashtu të heshtur e menduar buzëqeshur mbi zhgënjim
se kush vërtetë dhembjen e provon
heshtja i flet edhe pse koha shpesh vonon...

Më mungon sa shumë ''ti ndoshta e di"...
më mungon shpesh herë këshilla jote hynore
në netët që gëdhija me ty në këtë largësi
ku fjalët bëheshin gurrë force, e kështjellës atërore
në shpirtin tim lanë gjurmë e nostalgji
të dua dhe kujtoj buzëqeshjën tënde të dashur
dorën tënde të ngrohtë që aq shumë më mungon ti Engjulli im!