KËNGË E JETËS...

KËNGË E JETËS...

Ma vranë dashurinë e shpirtit ëndërrat
që mëngjesëve më këndonin këngë të jetës
ma vranë dhe nuk ju dhëmba kur pa ndjenja ngela
si krijesë e tyre në teatrin me rërë ngritur pranë brigjesh largimi
varkë e braktisur edhe unë në ktë rrugë mërgimi.
Kërkoja akoma të zgjoj këngë të herëshme brënda meje,
tek mbështesia fjalët mbi buzë me dëshira të ndezura
kur shetitjeve me natyrën që më shfaqej e brishtë
fshiheshin dejeve të zemrës dhembjet e hekurta!
Rendja të kapja fluturat e bardha të paqës agimeve vendit tim
që netëve në këtë largësi të më ri-sillnin ëndrrat
kujtimet që brënda meje pushuan
...të vrara varur në trungjet e prera të kohës ....tashmë tharë!
Dikush donte të më shihte duke qarë
por unë qesh përsëri!
Lotët kthyer një vazo e kristaltë brënda shpirtit tim
e çdo ditë dashuria derdhet si lule mbi buzë e tingëllonë
Poezi!